مقایسه میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات منتخب مچ پا در ورزشکاران دارای محدودیت حرکتی دورسی فلکشن مچ پا با ورزشکاران سالم، حین پرش فرود تک پا

مقدمه و اهداف محدودیت دامنه­ی حرکتی دورسی­فلکشن مچ پا به عنوان یکی از مهم­ترین عوامل خطرساز بروز آسیب اسپرین مچ پا می­باشد که می­تواند کنترل عصبی_عضلانی عضلات اطراف مچ پا را دچار اختلال کند. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه­ی میزان فعالیت الکترومیوگرافی منتخبی از عضلات اطراف مفصل مچ پای ورزشکاران دارای محدودیت دامنه­ی حرکتی دورسی­فلکشن مچ پا با ورزشکاران سالم، در حین انجام حرکت پرش_فرود تک­پا می­باشد. مواد و روش ها 15 نفر ورزشکار مرد دارای محدودیت دامنه­ی حرکتی دورسی­فلکشن مچ پا در گروه دارای محدودیت و همین تعداد ورزشکار مرد فاقد محدودیت دامنه­ی حرکتی دورسی­فلکشن مچ پا نیز در گروه سالم قرار گرفتند. جهت اندازه­گیری دامنه­ی حرکتی مچ پا از گونیامتر یونیورسال استفاده شد. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات پرونئوس لانگوس، گاستروکنمیوس خارجی، سولئوس و تیبیالیس قدامی، حین انجام تکلیف پرش­فرود تک پا ثبت شد. برای مقایسه میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات بین دو گروه از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیری استفاده شد. سطح معنی داری در تمامی تجزیه و تحلیل های آماری 05/0p≤ در نظر گرفته شد. یافته ها نتایج تحقیق نشان داد که عضلات پرونئوس لانگوس، گاستروکنمیوس خارجی و سولئوس در گروه ورزشکاران دارای محدودیت حرکتی، به­طور معنی­داری دارای میزان فعالیت کمتری نسبت به گروه کنترل می­باشند. اما میزان فعالیت عضله­ی تیبیالیس قدامی، در بین دو گروه تفاوت معنی­داری نداشت(05/0p≤). نتیجه گیری کاهش میزان فعالیت عضلات مچ پا که در گروه محدودیت حرکتی مشاهده شد را می­توان به تغییر در برنامه­های از پیش طراحی شده­ی کنترل حرکتی سیستم عصبی و همچنین اختلال در پیام­های آوران حس عمقی مفصل مچ پا نسبت داد.